رز سانگ

حقایقی در خصوص فیبروم ها

فیبروم رشد غیر طبیعی است که در رحم زن ایجاد می شود. گاهی اوقات این تومورها کاملا بزرگ میشوند و باعث درد شدید شکم و پریودی های شدید میشوند. در موارد دیگر، آنها علائم و نشانه ای ایجاد نمی کنند. تومورها معمولا خوش خیم یا غیرسرطانی هستند. علت فیبروم ناشناخته است. فیبروم با نام های زیر نیز شناخته می شوند:

لیومیوم
میوما
میومای رحمی
فیبرومها
طبق گفته موسسه ملی بهداشت (NIH)، حدود 80 درصد خانم ها تا سن 50 سالگی دچار این مشکل می شوند. با این حال، اکثر خانم ها علائم زیادی ندارند و ممکن است اصلا متوجه فیبروم نشوند.

– فیبروم ها بر 30 درصد از زنان 35 ساله و 20 تا 80 درصد از زنان 50 ساله تأثیر می گذارند.

– این تومورها معمولا بین 16 تا 50 سال (سنین باروری) رشد می کنند. در این سال ها مقدار استروژن بالاتر است.

– هنگامی که فیبروئید رشد می کند، می تواند تا بعد از یائسگی رشد کند. همانطور که سطح استروژن کاهش می یابد، فیبروئید کوچک می شود.

– داشتن اضافه وزن یا چاقی به طور قابل توجه این خطر را افزایش می دهد.

فیبروم ها در سال های باروری رایج هستند.
به همین دلیل است که شکل آنها مشخص نیست، اما زمانی که مقدار استروژن بالاتر باشد، این تومورها رشد می کنند.
اکثر افراد علائمی مشاهده نمی کنند، علائم شامل کمردرد، یبوست (برای درمان یبوست چه بخوریم) و خونریزی بیش از حد واژن است که منجر به کم خونی (علائم و درمان کم خونی) می شوند.
عوارض تومورها نادر هستند اما می توانند جدی باشند.
انواع فیبروم
انواع مختلف فیبروم
نوع فیبروم بستگی به محل آن داخل رحم یا روی رحم دارد.

1- فیبروم های داخلی
فیبروم های داخلی شایع ترین نوع فیبروم هستند. این نوع فیبروم در داخل دیواره عضلانی رحم ظاهر می شود. فیبروم داخلی ممکن است بزرگ شود و رحم را بکشد.

2- فیبروم های ساب سروزال
فیبروم های ساب سروزال در خارج از رحم ایجاد می شود. آنها به قدری بزرگ می شوند که باعث بزرگ شدن یک طرف رحم می شوند.

3- فیبروم های پایه دار
تومورهای ساب سروزال می تواند ساقه، پایه بلند و باریک که از تومور پشتیبانی می کند، ایجاد کند. هنگامی که فیبروم به این صورت باشد به فیبروم پایه دار شناخته می شوند.

4- فیبروم های ساب موکوزال
این نوع تومورها در لایه عضله میانی یا میومورتیوم رحم ایجاد می شود. تومورهای ساب موکوزال مانند انواع دیگر شایع نیستند

علائم فیبروم یا میوم چیست؟
از هر 3 زن مبتلا به فیبروم یک نفر علائم را تجربه می کند. این علائم عبارتند از:

کم خونی، نتیجه پریودی سنگین
درد پشت یا درد پا
یبوست (بخوانید: یبوست را در 6 حرکت درمان کنید)
ناراحتی در قسمت پایین کمر، به خصوص در فیبروئیدهای بزرگ
تکرر ادرار
پریودی سنگین و دردناک
درد هنگام نزدیکی
سایر علائم احتمالی عبارتند از:

مشکلات زایمان
مشکلات حاملگی
مشکلات باروری
سقط جنین مکرر
اگر فیبروم بزرگ باشد، باعث افزایش وزن و تورم در پشت کمر می شود. توجه کنید که بروز هر یک از علائم بسته به محل و بزرگی فیبروم یا میوم داره و در هر فرد ممکنه یک تا چند مورد بروز کنه.
علت بوجود آمدن فیبروم چیست؟
– علل این مشکل دقیقا مشخص نیست اما ممکن است به مقدار استروژن مرتبط باشد.

– در طول سال های باروری، میزان استروژن و پروژسترون زیاد است.

– هنگامی که مقدار استروژن بالا است، به خصوص در دوران بارداری، فیبروم ها تمایل به تورم دارند. زمانی که خانم قرص های ضدسرطان مصرف می کند که دارای استروژن هستند، احتمال بزرگ شدن این تومورها افزایش پیدا می کند.

-هنگامی که مقدار استروژن کم باشد، فیبروئید کوچک می شود، مثلا در طی یائسگی.

– وراثت ممکن است نقش داشته باشد. اگر یکی از نزدیکان فیبروم داشته باشد احتمال آن در شما افزایش می یابد.

– همچنین شواهدی وجود دارد که گوشت قرمز، الکل و کافئین می تواند خطر ابتلا به فیبروم ها را افزایش دهد و افزایش مصرف میوه و سبزیجات ممکن است باعث کاهش آن شود.

چرا فیبروم ها رشد می کنند؟
علت دقیق ایجاد فیبروم ها ناشناخته است، اما رشد آنها به هورمون استروژن مرتبط می باشد. استروژن هورمون تولید مثل زنانه است که توسط تخمدانها تولید می شود. فیبروم ها معمولا در طی سالهای باروری زن (از حدود سن 16 تا 50 سالگی) رشد می کنند. در این زمان سطح استروژن در بالاترین مقدار قرار دارد. هنگامی که میزان استروژن کم باشد (پس از پریودی) فیبروم ها منقبض شده و کوچک می شوند
چطوری می فهمند که من فیبروم دارم؟
فیبروم و یا میوم معمولا در معاینه واژینال معمولی کشف می شوند.

روش های تشخیص فیبروم:

سونوگرافی شکم، یا داخل کردن پروب کوچک در مهبل (واژن). این کار باعث مشاهده فیبروم های دهانه رحم و زیر شکم می شود.
MRI، که می تواند اندازه و مقدار فیبروئیدها را تعیین کند.
هیستروسکوپی (عمل هیستروسکوپی چیست؟)، که در آن یک تلسکوپ کوچک با یک دوربین در انتها برای بررسی داخل رحم استفاده می شود. در صورت لزوم، یک نمونه بیوپسی (بافت برداری) می تواند در همان زمان گرفته شود.
لاپاراسکوپی (عمل لاپاراسکوپی رحم و لاپاراسکوپی تخمدان را بهتر بشناسیم)، که در آن یک لوله کوچک انعطاف پذیر به داخل شکم وارد شده و برای بررسی خارج از رحم مورد استفاده قرار می گیرد.
در طی این روش، در صورت لزوم، بیوپسی از لایه بیرونی رحم گرفته می شود. در این روش نیاز به برش پوست می باشد.
چه کسی دچار فیبروم می شود؟
فیبروم مشکلی رایج است و از هر 3 خانم، یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. فیبروم معمولا بین 30 تا 50 سالگی در خانم ها رخ می دهد. به نظر می رسد فیبروم ها بیشتر در زنان مهاجر آفریقایی-کارائیبی ایجاد می شود. همچنین تصور می شود فیبروم ها اغلب در خانم های با اضافه وزن یا چاق اتفاق می افتد زیرا اضافه وزن باعث افزایش سطح استروژن در بدن می شود. زنانی که بچه دارند کمتر در معرض خطر فیبروم هستند و هر چه تعداد فرزندان بیشتر شود، خطر فیبروم کمتر می شود.

آیا درمانی برای فیبروم یا میوم وجود داره؟

اگر علائمی وجود نداشته باشد و فیبرومها بر کیفیت زندگی افراد تأثیری نداشته باشند، درمان ضروری نیست.
اگر فیبروم ها باعث پریودی سنگین شوند، اما باعث مشکلات عمده ای نشوند، ممکن است نیازی به درمان نباشد.
در دوران یائسگی، فیبروئید اغلب کوچک می شود و علائم کمتر ظاهر می شوند و یا حتی کاملا از بین می روند.
هنگامی که درمان لازم باشد، درمان به صورت دارو یا جراحی می باشد.
محل فیبروم ها، شدت علائم، و برنامه بارداری می تواند بر تصمیم گیری در خصوص درمان تاثیر بگذارد.
1- درمان فیبروم با دارو
هورمون آزاد کننده گنادوتروپین موجب تولید استروژن کمتر می شود که فیبروئیدها را کاهش می دهد. این هورمون چرخه قاعدگی را متوقف می کند، اما پس از درمان، بر باروری تأثیری ندارد. این هورمون ها می توانند علائم یائسگی را شامل می شود، از جمله گرگرفتگی، تمایل به عرق بیشتر، خشکی واژن، و در بعضی موارد، افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان. این هورمون ها معمولا قبل از عمل جراحی برای کاهش فیبروم داده می شوند. این هورمون ها معمولا به صورت کوتاه مدت استفاده می شوند. سایر داروها ممکن است مورد استفاده قرار گیرد، اما در درمان فیبروم بزرگتر، کمتر اثر دارند.

این داروها شامل:

داروهای ضد التهاب: این داروها شامل مفنامیک و ایبوپروفن هستند. داروهای ضد التهابی تولید پروستاگلاندین ها را کاهش می دهد که به طور معمول با پریودی سنگین همراه است. داروهای ضد التهابی مسکن نیز هستند. آنها باروری را تحت تاثیر قرار نمی دهند.
قرص های کنترل قلب: قرص های ضد بارداری خوراکی به تنظیم چرخه تخمک گذاری کمک می کنند و ممکن است منوراژی (خونریزی شدید در پریودی) را کاهش دهند.
دستگاه داخل رحمی: دستگاه پلاستیکی داخل رحم قرار گرفته و هورمون پروژسترون را به نام لوونورژسترل آزاد می کند.
این هورمون از رشد بیش از حد سریع پوشش رحم جلوگیری می کند و خونریزی را کاهش می دهد. عوارض جانبی عبارتند از خونریزی نامنظم تا 6 ماه، سردرد (برای رفع سر درد چه باید کرد؟)، حساسیت پستان و آکنه. در بعضی موارد می تواند پریودی را متوقف کند.
2- عمل جراحی فیبروم ها
اگر علائم شدید باشد و درمان شکست خورده باشد، جراحی ممکن است ضروری باشد. روش های عمل جراحی عبارتند از:

هیسترکتومی: حذف رحم در صورت بزرگ شدن فیبروئیدها یا در صورت خونریزی بیش از حد بیمار. هیسترکتومی می تواند از بروز فیبروم ها جلوگیری کند. اگر یک جراح تخمدان ها و لوله های فالوپ را بردارد، عوارض جانبی می تواند شامل کاهش میل جنسی و یائسگی باشد.
Myomectomy: میومکتومی فیبروم ها از دیواره رحم برداشته می شوند. این می تواند به زنانی که می خواهند بچه دار شوند کمک کند. زنان با فیبروم های بزرگ یا فیبروم در قسمت های خاص رحم نمی توانند از این عمل جراحی استفاده کنند.
انقباض آندومتر: از بین بردن پوشش رحم ممکن است به فیبروییدهای نزدیک سطح داخلی رحم کمک کند. این عمل می تواند یک جایگزین موثر برای هیسترکتومی باشد.
آمبولیزاسیون شریان رحمی یا آمبولیزاسیون فیبروئید رحمی: قطع جریان خون باعث کوچک شدن فیبروم می شود. یک ماده شیمیایی از طریق یک کاتتر به یک رگ خونی در پا تزریق می شود که توسط اسکن اشعه ایکس هدایت می شود. این عمل علائم 90 درصد بیماران را کاهش می دهد، اما برای زنان که هنوز مایل به باردار شدن هستند مناسب نیست.

برش لیزر بر روی پوست از طریق : MRI یک اسکن MRI برای قرار دادن فیبروئید ها استفاده می شود. سپس، سوزن های نازک از طریق پوست بیمار وارد می شوند و فشار می آورند تا به فیبروم های هدف برسند. یک کابل فیبر نوری از طریق سوزن وارد می شود. یک نور لیزر از طریق کابل عبور می کند و فیبروئیدها را کوچک می کند.
جراحی سونوگرافی متمرکز شده توسط: MRI یک اسکن MRI فیبروئیدها را پیدا می کند و برای کوچک کردن آنها از امواج صوتی استفاده می شود.
آیا فیبروم ها عوارضی هم دارند؟
فیبروم ها معمولا عوارض ندارند، اما اگر عوارض داشته باشند جدی و خطرناک است. عوارض عبارتند از:

پریودی سنگین: این حالت مانع از اعمال طبیعی در طول پریودی می شود، که منجر به افسردگی (راه های نجات از افسردگی)، کم خونی و خستگی می شود.
درد شکم: اگر فیبروم بزرگ باشد، تورم و ناراحتی در پشت کمر ایجاد می شود. ممکن است یبوست و حرکات روده نیز دیده شود.
مشکلات حاملگی: زایمان زودرس، مشکلات زایمان و سقط جنین ممکن است رخ دهد زیرا میزان استروژن در دوران بارداری به طور قابل توجهی افزایش می یابد.
ناباروری: در بعضی موارد، فیبروئیدها باعث می شوند تخمک ها به سختی به دیواره رحم بچسبند. فیبرویسی زیر مفصل رحم که خارج از رحم رشد می کند، ممکن است شکل رحم را تغییر دهد و بارداری را سخت تر کند.
Leiomyosarcoma: این یکی از انواع بسیار نادر سرطان است که می تواند در داخل فیبروئید رشد کند.
توجه کنید: سایر عوارض جدی شامل ترومبوآمبولیک حاد، ترومبوز ورید عمقی، نارسایی کلیه و خونریزی داخلی است. اگر یک زن مبتلا به فیبروئید به طور ناگهانی درد شدید شکم داشت باید با پزشک خود تماس بگیرد.
بارداری و فیبروم ها
فیبروم ها معمولا با بارداری تداخل ایجاد نمی کنند. با این حال، ممکن است فیبروم ها باعث ناباروری یا از دست رفتن بارداری شوند. فیبروم ها خطر عوارض حاملگی خاصی مانند جداشدگی جفت، محدودیت رشد جنین و زایمان زودرس را افزایش می دهند

منبع:درمان میوم رحم

درمان میوم رحم