پوره ی سیب زمینیلازم نیست همیشه با قاشق خرده شود. اگر به دنبال یک دستور پخت جذاب هستید, حتما این سیب زمینی های بمبی را امتحان کنید. در این دستور پخت پوره ی سیب زمینی به شکل توپ های کوچک و خوشمزه درست می شوند. سپس این توپ های کوچک با پودر سوخاری پوشانده می شوند و تا زمانی که رنگ آنها طلایی شود, سرخ خواهند شد. این غذا شام خوشمزه ای خواهد بود.
سیب زمینی بمبی
مواد لازم برای درست کردن 32-36 عدد بمب سیب زمینی :
1 فنجان سس گریوی
4 فنجان پوره ی سیب زمینی سرد شده
85 گرم پنیر خامه ای، نرم شده
¾ فنجان پنیر پارمسان
½ قاشق چای خوری نمک
¼ قاشق چای خوری فلفل سیاه
1 فنجان آرد
2 عدد تخم مرغ
1 فنجان پودر سوخاری معمولی
روغن گیاهی برای سرخ کردن
مرحله اول : آماده سازی
سس گریوی را درون قالب یخ بریزید. سعی کنید قالب را پر کنید اما مراقب باشید سس از قالب بیرون نریزد.
به مدت 4 ساعت سس را داخل فریزر قرار دهید.
سس یخ زده را از قالب خارج کنید. به کمک چاقو تکه های سس را از قالب خارج کنید.
سیب زمینی له شده را به همراه پنیر و ادویه در یک کاسه ی بزرگ بریزید. پنیر پارمسان، پنیر خامه ای، نمک و فلفل سیاه را با پوره ی سیب زمینی کاملا مخلوط کنید.
تخم مرغ, آرد و پودر سوخاری را در 3 کاسه ی جداگانه بریزید. از کاسه هایی استفاده کنید که عمق داشته باشد تا به راحتی بتوانید بمب های سیب زمینی را در آن بغلتانید.
مرحله دوم : سرخ کردن بمب های سیب زمینی
روغن را به دمای 375 درجه فارنهایت (190 درجه سانتیگراد) برسانید.
هر تکه سس گریوی را با 2 قاشق پوره ی سیب زمینی بپوشانید. به آرامی کار را انجام دهید و شکل توپ درست کنید. این کار را برای همه ی مواد باقی مانده انجام دهید.
توپ ها را در آرد بغلتانید. در صورت لزوم کمی آنها را تکان دهید تا آرد اضافه جدا شود.
توپ ها را داخل ظرف تخم مرغ بغلتانید.
توپ ها را درون ظرف پودر سوخاری بغلتانید.
توپ های سیب زمینی را سرخ کنید تا طلایی رنگ شوند. اجازه دهید به مدت 3-4 دقیقه پخته شوند. هر بار تعداد کمی را سرخ کنید تا هنگام سرخ کردن توپ ها به هم نچسبند.
توپ ها را روی حوله ی کاغذی قرار دهید. با این کار روغن اضافی آنها گرفته خواهد شد.
سرو کنید. اجازه دهید سیب زمینی های بمبی کمی سرد شوند سپس آنها را میل کنید. هنگامی که سیب زمینی ها هنوز گرم هستند آنها را به همراه سس کچاپ بخورید و از طعم فوق العاده ی آنها لذت ببرید.
آیا تا به حال به صورت آنلاین یک انیمیشن فلشدیده اید یا یک بازی فلش انجام داده اید که بخواهید به راحتی و در حالت آفلاین به آن دسترسی داشته باشید؟ راه های مختلف زیادی برای دانلود این ویدئو ها وجود دارد. برای دانلود این ویدئو ها راهنمای زیر را مطالعه کنید.
مراحل :
یک برنامه ی دانلود رسانه را دانلود کنید.( RTMP (Real Time Messaging Protocol روشی است که به وسیله آن می توانید یک فایل چند رسانه‌ای (multi-media) مانند صدا ویا تصویر ویدئویی را بدون این که احتیاج به دانلود همه فایل باشد، بر روی اینترنت به صورت لحظه ای از نقطه زمان دلخواه مشاهده کنید. از این روش برای دانلود ویدئو هایی که دانلود آنها از دانلود ویدئو های معمولی YouTube نیز سخت تر است, استفاده می شود. اگر ویدئویی را به صورت آنلاین مشاهده کردید که با استفاده از KeepVid یا DownloadHelper نتوانستید به آن دسترسی پیدا کنید؛ می توانید از این روش استفاده کنید. برای دانلود این ویدئو ها به برنامه ی خاصی احتیاج دارید.
Orbit Downloader و Replay Media Catcher دو برنامه محبوب برای استریم RTMP هستند. متاسفانه هر دو برنامه رایگان نیستند. Orbit Downloader تنها 50 درصد از اول فیلم را در نسخه آزمایشی دانلود می کند و سرعت دانلود نسخه ی آزمایشی Replay Media Catcher بسیار پایین می باشد.
برنامه orbit
برنامه را اجرا کنید. قبل از اینکه به قسمت ویدئوی مورد نظر بروید باید این برنامه را اجرا کنید. پنجره ی برنامه را باز نگه دارید, و صفحه ی مرورگر را باز کنید. به قسمت ویدئوی مورد نظر خود بروید و آن را اجرا کنید. فایل ویدئو در برنامه ی download نمایش داده می شود و دانلود آن به صورت خودکار اجرا می شود.
نحوه ی دانلود ویدئوی فلش از طریق کپی فایل SWF از قسمت حافظه پنهان مرورگر
آیا تا به حال به صورت آنلاین یک انیمیشن فلش دیده اید یا یک بازی فلش انجام داده اید که بخواهید به راحتی و در حالت آفلاین به آن دسترسی داشته باشید؟ راه های مختلف زیادی برای دانلود این ویدئو ها وجود دارد. برای دانلود این ویدئو ها راهنمای زیر را مطالعه کنید.
مراحل :
گزینه Internet Options
Internet Explorer را باز کنید, یا اگر از مرورگر دیگری استفاده می کنید, از ابزار جستجوی کامپیوتر خود کمک بگیرید تا بتوانید فایل های Temporary Internet را پیدا کنید. برای مشاهده ی فایل های Internet Explorer Temporary Internet, منوی Tools را باز کنید و گزینه ی Internet Options را انتخاب کنید. در زبانه ی General, گزینه ی Settings و سپس View Files را انتخاب کنید.
گزینه internet address
راست کلیک کنید و فایل ها را براساس آدرس مرتب کنید. آدرس وب سایتی که فایل را در آن پیدا کردید, پیدا کنید. آدرس وب سایت ممکن است پسوندی مانند farm.addictinggames.com داشته باشد.
فایل swf
فایل هایی را که پسوند SWF دارند را پیدا کنید. این پسوند برای فایل های فلش می باشد. این فایل ها می توانند ویدئو, بازی یا تبلیغات باشند. به دنبال فایلی باشید که نام آن با نام ویدئو یا بازی ای که می خواهید دانلود کنید, مطابقت دارد. روی فایل راست کلیک کنید و گزینه ی Copy را انتخاب کنید. فایل را در یک پوشه ی در دسترس جایگذاری کنید.
ممکن است قادر به اجرای فایل به طور مستقیم نباشید. اگر چنین اتفاقی رخ داد, مرورگر اینترنت و پوشه را باز کنید تا هر دو روی صفحه نمایش داده شوند. روی فایل کلیک کنید, و آن را درون صفحه ی مرورگر بکشید. اکنون فایل اجرا خواهد شد.
اصطلاح بیماری روده‌ی التهابییا به اختصار آی‌بی‌دی (IBD: Inflammatory Bowl Disease) به گروهی از بیماری‌های التهاب‌زا گفته میشود که روده را درگیر میکنند. گمان غالب بر این بوده است که التهاب روده نوعی بیماری خودایمنی است، اما تحقیقات نشان میدهند که التهاب مزمن روده ممکن است نه به دلیل حمله‌ی دستگاه ایمنی به خود بدن، بلکه به علت حمله به ویروس‌ها و باکتری‌های بی‌ضرر یا غذای موجود در روده‌ها باشد که التهاب و به‌دنبال آن آسیب روده را ایجاد میکند. این نوشته را بخوانید تا با علت، علائم و درمان التهاب روده آشنا شوید.
التهاب زخم‌شونده‌ی روده‌ی بزرگ یا کولیت اولسراتیو (UC: Ulcerative Colitis) و بیماری کرون (Crohn’s disease) دو بیماری جدی از بیماری‌های التهابی روده هستند. کولیت اولسراتیو محدود به پس‌روده یا روده‌ی بزرگ است. اما بیماری کرون میتواند هر قسمتی از لوله‌ی گوارش، از دهان تا مقعد، را درگیر کند؛ گرچه معمولا انتهای روده‌ی کوچک یا روده‌ی بزرگ یا هر دو را درگیر میکند.
اگر دچار IBD باشید، می‌دانید که معمولا این بیماری با شدت و ضعف دوره‌ای همراه است. زمانی که التهاب شدید وجود دارد، بیماری فعال است و علائم ظهور میکنند. زمانی که میزان التهاب خفیف باشد یا التهابی وجود نداشته باشد، فرد علامتی ندارد و گفته میشود که بیماری خاموش شده است.
علت بیماری التهاب روده (IBD)
بیماری التهاب روده دلیل مشخصی ندارد. برخی از عوامل یا ترکیبی از آنها (باکتری‌ها، ویروس‌ها، پادتن‌ها) سیستم ایمنی بدن را برای ایجاد واکنش التهابی در دستگاه گوارش فعال میکنند. تحقیقات اخیر ترکیبی از عوامل مانند وراثت، ژن‌ها، و/یا عوامل محیطی را در پیدایش بیماری التهاب روده مؤثر می‌دانند. همچنین این احتمال وجود دارد که بافت بدن، خود این واکنش خودایمنی را برانگیخته کند. دلیل بیماری التهاب روده هرچه باشد، واکنش‌های کنترل‌نشده‌ی التهاب‌زا ادامه پیدا میکنند و به دیواره‌ی روده‌ای آسیب می‌زنند؛ این وضعیت منجر به اسهال و درد شکمی میشود.
علائم التهاب روده
مانند سایر بیماری‌های مزمن، در بیماری التهاب روده (IBD) بیمار دوره‌های افت و خیز بیماری را تجربه میکند. با شدت گرفتن بیماری علائم ظاهر میشوند، با تخفیف علائم گفته میشود بیماری فروکش کرده و با ناپدید شدنِ علائم، سلامتی بازگشته است. علائم التهاب روده میتوانند خفیف تا شدید باشند و شدت علائم معمولا به این بستگی دارد که بیماری کدام بخش از دستگاه گوارش را درگیر کرده باشد. علائم IBD عبارت است از:
گرفتگی و درد شکمی؛
اسهال که ممکن است خون‌آلود باشد؛
احساس فوریت شدید برای دفع؛
تب؛
کاهش وزن؛
کاهش اشتها؛
کم‌خونی فقر آهن که در اثر از دست دادن خون ایجاد شده باشد.
مشکلاتی که ممکن است با IBD همراه شوند
بیماری التهاب روده میتواند با مشکلات جدی در سلامتی روده‌ها همراه باشد:
خون‌ریزی فراوان از زخم‌ها (اولسرها)ی روده‌ای؛
سوراخ شدگی یا پارگی روده؛
تنگ شدن روده (stricture) و مسدود شدن روده، که در بیماری کرون دیده میشود؛
فیستول (مجرای خروجی ناهنجار) و بیماری‌های اطراف مقعد (بیماری‌هایی که بافت اطراف مقعد را درگیر میکند)؛ این مشکل بیشتر در بیماری کرون دیده میشود تا در کولیت اولسراتیو؛
روده‌ی متسع سمی (مگاکولون سمی) که به اتساع بیش از اندازه‌ی روده‌ی بزرگ گفته میشود که میتواند زندگی فرد را تهدید کند. این حالت بیشتر در کولیت اولسراتیو دیده میشود تا در بیماری کرون؛
سوءِتغذیه.
بیماری‌های التهابی روده، به خصوص کولیت اولسراتیو، خطر ابتلا به سرطان روده‌ی بزرگ را افزایش میدهند. IBD همچنین میتواند روی دیگر اندام بدن اثر بگذارد؛ برای مثال، فرد مبتلا به بیماری‌های التهاب روده ممکن است دچار التهاب مفصل (آرتریت)، مشکلات پوستی، التهاب چشم، اختلالات کلیوی و کبد یا از دست دادن بافت استخوانی شود. مشکلات مفصلی، چشمی و پوستی اغلب در کنار یکدیگر بروز پیدا میکنند. تشخیص بیماری التهاب روده
پزشک IBD را بر اساس علائم شما، همچنین آزمایش‌ها و تست‌هایی که درخواست میکند، تشخیص میدهد. این تست‌ها و آزمایش‌ها میتوانند شامل موارد زیر باشند:
آزمایش مدفوع
نمونه‌ی مدفوع فرد برای رد کردن دلایل میکروبی، ویروسی یا انگلی که موجب اسهال میشود به آزمایشگاه فرستاده میشود. همچنین، مدفوع برای یافتن ردی از خونی که نمی‌توان آن را با چشم غیرمسلح دید بررسی میشود.
آزمایش شمارش سلول‌های خونی (CBC)
یک پرستار یا تکنسین آزمایشگاه از خون فرد نمونه‌ای میگیرد که به آزمایشگاه فرستاده میشود. افزایش گلبول‌های سفید خون احتمال وجود التهاب را مطرح میکند. و اگر خون‌ریزی شدیدی در بدن وجود داشته باشد، سطح گلبول‌های قرمز خون و هموگلوبین کاهش می‌یابد.
آزمایش‌های خونی دیگر
الکترولیت‌ها (سدیم و پتاسیم)، پروتئین، و نشانگر‌های التهاب مانند سرعت ته‌نشین شدن گلبول‌های قرمز (ESR) و پروتئینِ واکنشیِ سی (CRP: C-reactive protein) ممکن است برای بررسی شدت بیماری درخواست شوند. ممکن است در بیماری کولیت اولسراتیو سطوح آنتی‌بادی سیتوپلاسمی ضدنوتروفیلی دور هسته‌ای (pANCA: Perinuclear antineutrophil cytoplasmic antibody) افزایش پیدا کند.
همچنین ممکن است پزشک تست‌های مخصوص بیماری‌های منتقل‌شده از راه آمیزش را هم درخواست کند.
تصویربرداری اشعه‌ی ایکس باریمی
گرچه به‌ندرت از این آزمایش استفاده میشود، اما میتوان از آن برای بررسی ناهنجاری‌های ایجاد شده در اثر بیماری کرون در بخش فوقانی لوله‌ی گوارش شامل مری، معده و روده‌ی کوچک استفاده کرد.
اگر هدف بررسی بخش فوقانی دستگاه گوارش باشد فرد محلول گچی باریم‌داری را قورت میدهد. این محلول سطح لوله‌ی گوارش را می‌پوشاند و آن را برای عکس‌برداری اشعه ایکس قابل رؤیت میکند. اگر از این روش برای بررسی بخش تحتانی دستگاه گوارش استفاده شود محلول باریم‌دار از راه مقعد وارد بدن بیمار میشود و از او خواسته میشود که آن را تا اتمام عکس‌برداری از روده‌ی بزرگ و راست‌روده (رکتوم) نگه دارد. در این فرایند ممکن است بتوان ناهنجاری‌های ایجاد شده چه در اثر بیماری کرون چه کولیت اولسراتیو را مشاهده کرد.
تست‌های رادیولوژیک دیگر
تصویرنگاری مقطعی (سی‌تی اسکن)، تصویرسازی تشدید مغناطیسی (ام‌آرآی) و سونوگرافی نیز برای تشخیص بیماری کرون و کولیت اولسراتیو استفاده میشوند.
سیگموئیدوسکوپی
در این روش یک پزشک با استفاده از سیگموئیدوسکوپ (لوله‌ای باریک و منعطف دارای منبع نور و دوربین)، تصویر یک‌سوم انتهایی روده‌ی بزرگ بیمار را که شامل راست‌روده و کولون سیگموئید است بررسی میکند. سیگموئیدوسکوپ از طریق مقعد وارد بدن فرد میشود و تصاویر دیواره‌ی روده به دنبال زخم‌ها، التهاب و خون‌ریزی معاینه میشود. پزشک همچنین ممکن است در این فرایند با استفاده از ابزاری که از داخل لوله‌ی سیگموئیدوسکوپ رد میکند از جدار روده نمونه (بیوپسی) تهیه کند و برای بررسی میکروسکوپی به آزمایشگاه ارجاع بدهد.
کولونوسکوپی
کولونوسکوپی مانند سیگموئیدوسکوپی است، اما در اینجا پزشک از یک لوله‌ی منعطف طویل‌تر برای بررسی تمام روده‌ی بزرگ استفاده میکند. این تست امکان بررسی شدت بیماری در روده‌ی بزرگ (کولون) را مهیا میکند.
اندوسکوپی فوقانی
اگر علائم فرد مربوط به بخش فوقانی لوله‌ی گوارش باشد، مثلا تهوع و استفراغ، پزشک از اندوسکوپ استفاده میکند، که لوله‌ای باریک، منعطف و دارای منبع نور و دوربین است، تا بتواند مری، معده و دئودنوم را که بخش ابتدایی روده‌ی کوچک است مشاهده کند.
زخم‌ها (اولسرها) در معده و دئودنومِ یکی از هر ۱۰ نفر فرد مبتلا به بیماری کرون رخ میدهد.
اندوسکوپی کپسولی
این تست در تشخیص بیماری‌هایی که روده‌ی کوچک را درگیر میکنند، مانند کرون، مفید است. در این روش فرد کپسول کوچکی را می‌بلعد که درون آن یک دوربین وجود دارد. تصاویری که دوربین از مری، معده و روده‌ی کوچک میگیرد به گیرنده‌ی تعبیه شده در کمربندی فرستاده میشود که بیمار آن را می‌بندد. در انتهای این فرایند، تصاویر از کمربند روی کامپیوتر بارگذاری میشود. دوربین هم نهایتا از روده می‌گذرد و دفع میشود.
درمان التهاب روده
درمان IBD شامل روش ترکیبی خودمراقبتی و درمان‌های پزشکی است.
خودمراقبتی
گرچه رژیم خاصی نیست که برای جلوگیری یا درمان IBD مفید تشخیص داده شده باشد، اما ایجاد تغییرات غذایی میتواند به کنترل علائم کمک کند. مهم است که با پزشک‌تان درباره‌ی تغذیه سالم صحبت کنید در عین اینکه مطمئن می‌شوید مواد مغذی لازم را به بدنتان می‌رسانید. برای مثال برحسب علائم‌تان، پزشک ممکن است بخواهد میزان دریافت فیبر یا لبنیات مصرفی‌تان را کاهش بدهید. همچنین بدن ممکن است وعده‌های کوچک با تعداد بیشتر را بهتر بپذیرد. به‌صورت کلی نیازی به پرهیز غذایی خاصی در این بیماری وجود ندارد مگر غذاهایی که علائم را در شما به وجود می‌آورند یا تشدید میکنند.
یکی از مداخلات تغذیه‌ای که احتمال دارد پزشک از شما بخواهد رعایت رژیم کمباقیمانده (low-residue diet) است. در رژیم کمباقیمانده محدودیت غذایی بسیار بالاست و هدف از آن کاستن از میزان فیبر و سایر مواد هضم‌نشدنی‌ای است که از روده‌ی بزرگ دفع میشوند.
رعایت رژیم کمباقیمانده کمک میکند علائمی مانند اسهال و درد شکمی فروکش کنند. نکته‌ی مهم حین پیروی از رژیم کمباقیمانده این است که مطمئن شوید طول مدت لازم برای مراعات آن را درست فهمیده باشید؛ زیرا در رژیم کمباقیمانده تمام مواد مغذی که به آن احتیاج دارید تأمین نمیشود. همچنین پزشک ممکن است مصرف مکمل‌های ویتامینی را برای شما تجویز کند.
جنبه‌ی مهم دیگر خودمراقبی در بیماری‌های التهاب روده مدیریت استرس است. استرس میتواند باعث تشدید علائم IBD بشود. شاید خوب باشد که فهرستی از مواردی که موجب استرس شما میشوند را پیدا کنید و بعد ببینید کدام‌یک را میتوانید از روال روزمره‌تان حذف کنید. همچنین، زمانی که متوجه شدید استرس به سراغ‌تان آمده کشیدن چند نفس عمیق و بیرون دادن آن به آرامی میتواند از تنش شما بکاهد.
آموختن مدیتیشن، اختصاص زمانی برای خودتان، و تمرینات منظم ورزشی همگی ابزارهای مهمی برای کاهش استرس در زندگی هستند. شرکت در گروه‌های حمایتی بیماری IBD شما را در تماس با افرادی قرار میدهد که دقیقا می‌دانند این بیماری چه اثری روی زندگی رومزه می‌گذارد، زیرا آنها همان تجربیاتی را دارند که شما دارید. این افراد میتوانند حمایت و پیشنهادات خود را برای کنار آمدن با علائم IBD در اختیارتان بگذارند.
درمان پزشکی
هدف درمان‌های پزشکی در بیماری IBD، این است که پاسخ التهابی ناهنجار سرکوب شود تا بافت لوله‌ی گوارش فرصتی برای بهبود داشته باشد. زمانی که این بهبودی حاصل شود به تبع آن باید شاهدِ از بین رفتن علائم اسهال و درد شکمی باشیم. زمانی که علائم تحت کنترل درآمدند، درمان پزشکی تمرکز خود را روی کاهش دفعات عود بیماری و حفظ دوره‌ی خاموشی بیماری قرار میدهد.
پزشکان معمولا برای درمان IBD داروها را به صورت مرحله‌به‌مرحله تجویز میکنند. در شیوه‌ی مرحله‌ای ابتدا داروهای کم‌ضررتر یا داروهایی که دوره‌ی مصرف کوتاه‌تری دارند تجویز میشوند؛ اگر این داروها تسکین مورد نظر را فراهم نکرد داروهای مرحله‌ی بالاتر استفاده میشوند.
داروهای ضدالتهاب
درمان معمولا با آمینوسالیسیلات‌ها (aminosalicylates) آغاز میشود که داروهای ضدالتهاب شبیه به آسپرین هستند:
سولفاسالازین یا آزولفیدین (sulfasalazine / Azulfidine)؛
اولسالازین یا دیپنتوم (olsalazine / Dipentum)؛
بالسالازید یا کولازال (balsalazide/ Colazal)؛
مسالامین یا آساکول/ لیالدا/ پنتاسا/ آپریسو (mesalamine/ Asacol, Lialda, Pentasa, Apriso).
مسالامین (مزالازین، مسالازین) نام‌های مختلف دارویی هستند که به‌صورت خوراکی، شیاف مقعدی یا تنقیه برای درمان کولیت اولسراتیو به کار می‌رود.
این دسته داروها به علت خاصیت ضدالتهابی خود هم برای تسکین علائم در دوره‌ی تشدید بیماری و هم برای حفظ دوره‌ی خاموشی بیماری کاربرد دارند. پزشک همچنین ممکن است برای تخفیف علائم داروهای ضداسهال، ضداسپاسم و کاهنده‌ی اسید تجویز کند. فراموش نکنید که نباید از داروهای ضداسهال بدون تجویز پزشک استفاده کنید.
اگر دچار بیماری کرون هستید، به‌خصوص زمانی که این بیماری با مشکلاتی مانند بیماری‌های بافت اطراف مقعد همراه است، پزشک ممکن است مصرف یک آنتی‌بیوتیک را در کنار سایر داروها‌یتان تجویز کند. استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در کولیت‌های اولسراتیو کمتر معمول است.
کورتیکواستروئیدها
اگر این داروهای اولیه بهبودی لازم را فراهم نیاورند، پزشک احتمالا به سراغ کورتیکواستروئیدها می‌رود. کورتیکواستروئیدها که داروهای ضدالتهابی سریع‌الاثر هستند به‌سرعت علائم و در کنار آن التهاب را به‌اندازه‌ی قابل‌ملاحظه‌ای کاهش میدهند. گرچه به‌دلیل اثرات جانبیِ استفاده‌ی طولانی‌مدت کورتیکواستروئیدها، از آن تنها در دوره‌ی شدت یافتن علائم استفاده میشود و نه برای نگهداری دوره‌ی خاموشی بیماری.
داروهای تعدیل‌کننده سیستم ایمنی بدن
داروهای مرحله‌ی بعد، داروهای تعدیل‌کننده سیستم ایمنی بدن هستند، که پزشکان در صورت عدم موفقیت کورتیکواستروئیدها در کنترل علائم یا نیاز به استفاده‌ی طولانی‌مدت از آنها از این دسته‌ی دارویی استفاده میکنند.
از این داروها در دوره‌ی خیزش حاد بیماری استفاده نمیشود، زیرا ۲ تا ۳ ماه زمان نیاز است تا این داروها اثر خود را نشان بدهند. این داروها به جای درمان مستقیم التهاب، سیستم ایمنی را هدف قرار میدهند که ترشح مواد التهاب‌زا در دیواره‌ی روده‌ها از آن ناشی میشود. مثال‌های رایج داروهای سرکوب‌کننده‌ی دستگاه ایمنی عبارتند از:
آزاتیوپرین یا ایموران (azathioprine/ Imuran)؛
متوتروکسات یا روماترکس (methotrexate/ Rheumatrex)؛
و مرکاپتوپورین یا پورینتول (۶-mercaptopurine/ Purinethol).
درمان‌های زیستی
درمان‌های زیستی به پادتن‌هایی گفته میشود که فعالیت برخی دیگر از پروتئین‌های خاص التهاب‌زا را هدف قرار میدهند.
اینفلکسی‌ماب یا رمی‌کید (Infliximab/ Remicade)؛
اینفلکسی ماب-dyyb یا اینفلکترا (infliximab-dyyb/ Inflectra)، داروی بیوژنریک رمی‌کید.
این دو، داروهای تأییدشده‌ی سازمان غذا و داروی امریکا (FDA)، برای درمان موارد متوسط تا شدید بیماری کرون در صورت اثربخش نبودن داروهای معمول، هستند. آنها به دسته داروهایی تعلق دارند که به عنوان ضد TNF شناخته میشوند. TNF: tumor necrosis factor به معنی عامل نکروز تومور است. TNF توسط گلبول‌های سفید بدن تولید میشود و اعتقاد بر این است که در تخریب بافتی ایجاد شده در بیماری کرون نقش دارد.
داروهای ضد TNF دیگری که FDA آنها را تأیید کرده عبارتند از:
آدالیماب یا هومیرا (adalimumab/ Humira)؛
آدالیماب-اتو یا اَمجِویتا (adalimumab-atto/ Amjevita)، بیوژنریک داروی هومیرا؛
سرتولیزوماب یا سیمزیا (certolizumab/ Cimzia).
داروهای زیستی که اینتگرین‌ها را هدف قرار میدهند جایگزینی برای داروهای ضد TNF در درمان بیماری کرون به حساب می‌آیند. دو نمونه از این دسته‌ی دارویی عبارتند از:
ناتالیزوماب یا تایسبری (natalizumab/ Tysabri)؛
ودولیزوماب یا اِنتی‌ویوو (vedolizumab/ Entyvio)؛
آستیکینوماب یا اِستلارا (ustekinumab/ Stelara) داروی دیگری است که اینترلوکین‌های ۱۲ و ۲۳ (IL-12 و IL-23) را مسدود میکنند، اینترلوکین‌ها مواد پروتئینی هستند که در سیستم دفاعی بدن نقش مؤثری را برعهده دارند.
داروهای تأییدشده‌ی FDA برای درمان بیماری کولیت اولسراتیو شامل امجویتا، سیمزیا، هومیرا، اینفلکترا، رمی‌کید و گلیموماب یا سیمپونی (golimumab/ Simponi) هستند.
اگر داروهای پیشنهادشده برای درمان IBD روی بیماری شما مؤثر نبود، با پزشک خود برای شرکت در آزمایش بالینی صحبت کنید. در آزمایش‌های بالینی داروهای جدید برای درمان یک بیماری روی افراد امتحان میشوند تا ببینند پاسخ بدن بیمار به آن دارو چیست. میتوانید با بیمارستان‌های علوم پزشکی کشور یا اساتید این دانشگاه‌ها در این رابطه تماس بگیرید و از وجود چنین شرایطی اطلاع کسب کنید.
آیا امکان دارد برای درمان التهاب روده از جراحی استفاده بشود؟
استفاده از جراحی برای درمان بیماری‌های التهابی روده به نوع بیماری بستگی دارد. برای مثال کولیت اولسراتیو را میتوان با جراحی مداوا کرد زیرا این بیماری به روده‌ی بزرگ محدود میشود. زمانی که روده‌ی بزرگ برداشته شود بیماری باز نمی‌گردد. اما با جراحی نمی‌توان بیماری کرون را درمان کرد، با این وجود برخی جراحی‌ها ممکن است در این بیماران انجام بشود. جراحی بیش از اندازه در مبتلایان به بیماری کرون در حقیقت میتواند به وخامت بیماری منجر بشود.
انواع مختلفی از جراحی برای افراد مبتلا به کولیت اولسراتیو وجود دارد؛ اینکه کدام یک متناسب شماست بستگی به عوامل متعددی دارد:
وسعت بیماری؛
سن فرد؛
وضعیت سلامت کلی فرد.
پروکتوکولکتومی
اولین گزینه‌ی جراحی، پروکتوکولکتومی (proctocolectomy) است. این جراحی شامل برداشتن تمام روده‌ی بزرگ و راست‌روده است. پس از آن جراح دریچه‌ای روی شکم تعبیه میکند که ایلئوستمی نامیده میشود و به انتهای روده‌ی کوچک متصل است. این دریچه راه جدیدی را برای تخلیه‌ی مواد دفعی به داخل یک کیسه، که با چسب به پوست متصل میشود، فراهم می‌آورد.
آناستوموز ایلئوآنال
جراحی متداول دیگر آناستوموز ایلئوآنال (ileoanal anastomosis) نام دارد. جراح روده‌ی بزرگ را بر می‌دارد، سپس یک کیسه‌ی (pouch) داخلی در بدن بیمار تعبیه میشود که روده‌ی کوچک را به مجرای مقعدی متصل میکند. در این روش مدفوع همچنان از طریق مقعد دفع میشود.
هرچند با جراحی نمی‌توان بیماری کرون را درمان کرد، اما حدود نیمی از مبتلایان به کرون زمانی به جراحی نیاز پیدا خواهند کرد. اگر دچار بیماری کرون هستید و به جراحی نیاز دارید پزشک گزینه‌های موجود را با شما در میان خواهد گذاشت. مطمئن شوید که سؤالات خود را پرسیده‌اید و هدف یا اهداف جراحی، خطرات، منافع و مشکلاتی را که ممکن است در اثر انجام ندادن جراحی به آن دچار شوید کاملا متوجه شده‌اید.
وقتی به بیماری‌های التهاب روده مبتلا باشید، سال‌های طولانی شاهد افت و خیز علائم‌تان خواهید بود. این مسئله به این معنا نیست که بیماری شما را در کنترل خودش دارد؛ مدیریت این بیماری به کمک پزشکان و دیگر مراقبان سلامت، بهترین راه برای حفظ سلامتی تا حد ممکن و در طولانی‌مدت است.
نوعی پرکاری اتوایمیون تیروئید است که معمولاً همراه بااگزوفتالمی (بیرون زدن چشم از حدقه) است. گریوز به صورت هیپرپلازی سلول‌های تیروئیدی تظاهر پیدا میکند و در اثر تقلیدی انتی بادی IgG بر روی گیرنده هورمون محرک تیروئید (TSH) و فرایند آپپتوزیس در تیروسیت‌ها ایجاد میشود. هیپرتیروئیدی در بیماری گریوز ناشی از اثر مهاری بر روی TSH است که آنتی‌بادی TPO را فعال میکند .
لاغر شدن علل مختلفی دارد. افسردگی شدید، بیماری‌های بدخیم و پرکاری تیروئید از مهم‌ترین علل کاهش‌وزن است. اگر کاهش‌وزن با عصبانیت، تحریک‌پذیری، عرق‌کردن زیاد، احساس گرمای بیش از حد، لرزش دستان و چشم‌های بیرون‌زده و خیره همراه باشد باید به پرکاری تیروئید فکر کرد.هورمونهای تیروئید تولید انرژی و حرارت در بدن را افزایش میدهد و به همین دلیل بیمار اشتهای زیادی دارد، ولی روز‌به‌روز لاغر میشود و به دلیل هدر رفتن انرژی احساس خستگی دائمی دارد.در افراد پیر علائم ممکن است بکلی متفاوت باشد و بیماری با اختلال رفتاری مثل بی‌تفاوتی و ضعیف‌شدن عضلات یا کاهش‌وزن تظاهر کند.
این بیماری که در زنان چند برابر مردان شیوع دارد، اگر بموقع تشخیص داده شود درمان‌های خوب و مؤثری دارد.آزمایش خون و سنجش سطح هورمونهای تیروئیدی بخوبی بیماری را مشخص می‌سازد. البته در بیماری گریوز برخلاف التهاب تیروئید، درد وجود ندارد و در بسیاری از مبتلایان مشکلات مختلف چشم هم ایجاد میشود.
علل بروز بیماری گریوز
هورمونهای ترشح شده توسط غده ی تیروئید ، متابولیسم بدن و یا سرعت تبدیل غذا به انرژی در بدن را کنترل می کنند. متابولیسم به طور مستقیم با میزان هورمون جریان یافته در خون در ارتباط است. در بیماران مبتلا به پرکاری تیروئید، در صورتیکه غده ی تیروئید مقدار بسیار زیادی هورمون ترشح کند ، متابولیسم بدن باعث فشار به قلب، تعریق، لرز و کاهش وزن در افراد می گردد.
بطور معمول تیروئید تولید هورمون خود را از طریق ماده ای به نام هورمون تحریک کننده ی تیروئید که از غده ی هیپوفیز مغز آزاد می شود، تعیین می کنداما در بیماری گریوز فعالیت نامناسب در سیستم ایمنی بدن می تواند باعث ترشح آنتی بادی های غیرعادی که عملکرد هورمون تحریک کننده ی تیروئید TSH را تقلید می کند می شود.هیچ ژنی به تنهائی باعث بروز بیماری گریوز نمی شود. بر اساس مطالعات به نظر می رسد هم فاکتورهای ژنتیکی و هم فاکتورهای محیطی نظیر استرس می توانند بروز بیماری گریوز را تحریک نمایند.
علایم سندروم گریوز
بزرگ شدن غده تیروئید (گواتر)
اختلال خواب
لرزش دست
ریزش مو
افزایش تعریق
ضربان قلب سریع و نامنظم
کاهش وزن
افزایش اشتها
اسهال
خستگی یا ضعف عضلانی
اضطراب
عصبانیت و کج خلقی
مشکلات بارداری
تعداد کمی از بیماران هم علایم ضخیم شدن و قرمز شدن پوست ساق پا را دارند
چه عواملی نقش مهمی را در بروز این بیماری ایفا می کند؟
ژن ها : افراد مبتلا استعداد ژنتیکی برای ابتلا دارند.
جنسیت :هورمون های جنسی نقش دارند.
استرس :استرس های روحی شدید منجر به آغاز این بیماری می شود.
بارداری :بارداری بر غده تیروئید اثر دارد و 30 درصد زنان، دوازده ماه قبل از این بیماری، باردار بودند.
عفونت :ممکن است عفونت آغازگر این بیماری باشد، ولی هنوز بیماری خاصی در این رابطه شناخته نشده است.
چگونه متوجه این بیماری شویم؟
اگر علایمی بیماری گریوز را داشته باشید، پزشک به شما یک سری آزمایش می دهد تا به تشخیص قطعی برسد. این آزمایش ها عبارتند از :
– آزمایش هورمون تیروئید در خون
– عکس رادیوگرافی
– تست آنتی بادی
تشخیص بیماری گریوز طی دوران بارداری مشکل می باشد، زیرا علائم آن با برخی علائم طبیعی بارداری مانند خستگی و اختلال ضربان قلب مشترک است. همچنین پزشک نمی تواند برای فرد رادیوگرافی تجویز کند.
چگونه این بیماری در دوران بارداری کنترل می شود؟
بارداری با ایجاد تغییر در هورمون های بدن همراه است. تغییر هورمون ها بر تیروئید اثر می کند و مشکلات تیروئیدی نیز بر رشد جنین اثر می گذارند.در بسیاری از زنان مبتلا به گریوز، علائم بیماری در سه ماهه اول بارداری بدترمی شود و در ادامه بارداری، فرد روند بهبود را طی می کند.گاهی علائم بیماری بعد از زایمان هم دوباره بدتر می شود. به همین دلیل درمان برای افراد مختلف متفاوت است.
پزشک مربوطه با روش های درمانی مناسب باید این بیماری را در دوران بارداری و پس از آن کنترل کند.پزشک، میزان هورمون های تیروئید فرد را به طور منظم چک می کند. اگر در سه ماهه اول بارداری، دارویی نیاز بود، آن را تجویز می کند. جراحی تیروئید برای افراد باردار به ندرت انجام می پذیرد.
اکنون سه روش درمانی برای بیماری گریوز وجود دارد:
روش اول استفاده از داروهایی مثل متی مازول است که بخوبی بیماری را کنترل میکند، ولی در درازمدت بعد از قطع دارو در بیشتر از نیمی از موارد دوباره بیماری عود میکند.
روش دوم جراحی تیروئید است که در درمان پرکاری تیروئید بسیار موفق است، ولی سه مشکل اساسی دارد.
اول خط اسکار جراحی که روی گردن به‌جا می‌ماند و دوم مشکلات حین جراحی و بیهوشی که بویژه در افراد پیر و بیمار قلبی میتواند خطرناک باشد و سوم آسیب رسیدن به غده پاراتیروئید و اعصاب حنجره است. البته هر سه این عوارض وقتی تیم جراحی و بیهوشی ماهر باشد به حداقل می‌رسد.
روش سوم درمان پرکاری تیروئید، استفاده از ید رادیواکتیو یعنی ید 131 است. در این روش به بیمار محلول حاوی این ماده خورانده میشود. سلول‌های تیروئید پرکار بسرعت ید را جذب میکنند.
این ماده رادیواکتیو بتدریج با آزادسازی اشعه بتا از خود، سلول‌های تیروئیدی را تخریب و بیمار بهبود پیدا میکند. امتیاز این روش چیست؟ استفاده از ید رادیو اکتیو بسیار آسان است و بیمار هزینه کمی را تحمل میکند و مثل جراحی درد و اذیت ندارد.از طرف دیگر این روش اشکالاتی دارد.
اول این که در خانم‌های باردار مطلقا ممنوع است و حتما باید قبل از استفاده از حامله نبودن بیمار مطمئن شویم.
دوم این که بعد از درمان بیمار به احتمال زیاد به کم‌کاری دائمی تیروئید مبتلا شده و باید تا پایان عمر لووتیروکسین مصرف کند.
سوم اینکه در کودکان زیر 10 سال ممنوع بوده و در نوجوانان نیز بهتر است مصرف نشود و چهارم اینکه بیمار پس از مصرف ید رادیواکتیو نباید تا شش ماه باردار شود.
اوریون یا گوشک ، یک بیماری ویروسی مسری است که غدد بزاق را درگیر میکند. تورم غدد بزاقی از نشانه های اصلی این بیماری می باشد. غدد بزاقی آسیب دیده که پاراتیروئید نامیده میشوند، مسئول تولید بزاق هستند که به صورت 3 مجموعه در پشت و زیر گوش شما قرار دارند. گاهی اوقات ویروس این بیماری میتواند سبب تورم والتهاب بیضه ها ، تخمدان ها ، پانکراس یا غشا های مغزی و نخاعی شود.
اوریون بیماری با ویژگی ها کلی ذکر شده در زیر است :
یک بیماری مسری است.
مدت بیماری حدود 7 تا 10 روز است.
تورم غدد پاراتیروئید در روز سوم ابتلا به اوریون ایجاد میشود.
عواقب جدی اوریون شامل : منژیت ، ورم مغز ، التهاب بیضه و ناشنوایی است.
واکسیناسیون سرخک و سرخچه ، 88درصد شما را در برابر اوریون ایمن میکند.
روش انتقال اوریون
اوریون از طریق تماس مستقیم با بزاق دهان مثلا روبوسی کردی با بیمار یا تنفس هوای آلوده منتقل میشود. همچنین استفاده از ظروف آلوده به بزاق فرد بیمار مانند قاشق یا لیوان ، باعث انتقال این بیماری میشود. به دلیل مسری بودن بسیار این بیماری ، قطره های بزاقی که هنگام عطسه کردن بیمار در هوا منتشر میشوند ، میتوانند سبب بیماری شوند.
عوامل افزایش دهنده خطر اوریون
در زیر به برخی از عواملی که سبب افزایش ریسک و درصد ابتلای شما به اوریون میشود ، اشاره شده است :
عدم واکیسنه به طور کامل
واکسیناسیون باید با دو دوز متفاوت انجام شود و در غیر این صورت ، به طور کامل انجام نشده است.
سن
شایع ترین زمانی که برای یک انسان میتواند خطر را به همراه داشته باشد ، سنین 2 تا 12 سال است. کودکان بیشتر از بزرگسالان ، به این بیماری مبتلا میشوند.
فصل
شیوع این بیماری در فصول زمستان و بهار بیشتر است.
سفر به مناطق خطرناک
مناطقی که ایمنی و بهداشت پایینی دارند ، شیوع بیماری های مختلف از جمله اوریون در آنها بشتر است. این مناطق عبارتند از : آسیای جنوب شرقی ، قاره آفریقا و شبه قاره هند.
ضعف سیستم ایمنی
این مورد میتواند به دلیل مصرف دارو های مختلف ، شیمی درمان ، بیماری هایی مثل HIV (ایدز) ، سرطان و… رخ دهد.
علائم اوریون
علائم اوریون تقریبا 2-3 هفته بعد از ابتلا ظاهر میشوند و تا 10 روز ادامه میابند. با این حال حدود 20 درصد مبتلایان به اوریون ، هیچ علائمی ندارند! علائم کلی این بیماری که شبیه آنفولانزا میباشد، عبارت است از :
بدن درد
سردرد
کاهش یا از دست دادن اشتها
تهوع
احساس خستگی و کسالت
تب خفیف
ضعف در 48 ساعت اول بیماری
درد در دو طرف صورت
درد هنگام غذا خوردن و بلعیدن
خشک شدن دهان
درد های مفصلی
در چند روز آینده ، علائم جدیدتری نیز ظهور خواهند کرد. مثلا در روز سوم ، علامت اصلی اوریون یعنی تورم غده پاراتیروئید قابل مشاهده است. تورم دردناکی که اغلب سبب میشود گونه های فرد از بین برود و دیده نشود!
بزرگسالان به ندرت به این بیماری مبتلا میشوند اما در صورت ابتلا ، علائمی مشابه دارند گرچه میتواند بدتر و بیشتر باشد. علائم ذکر شده در بالا به صورت کلی و جامع ارائه شده اند.
عوارض اوریون
این عوارض در بزرگسالان نسبت به کودکان شیوع بیشتری دارند. عوارضی که میتوانند بسیار خطرناک و دردناک باشند عبارت است از :
التهاب بیضه ها
از 5 مردی که به این بیماری مبتلا میشود یکی از آنها به این عارضه دچار خواهد شد. در این حالت ، بیضه ها متورم و دردناک میشوند. تا 1 هفته میتواند ادامه پیدا کند و طی این زمان کاهش یافته یا کاملا رفع گردد. اما این عارضه به ندرت سبب ناباروری میشود.
التهاب تخمدان ها
از هر 20 زن ، 1 نفر آنها به این عارضه دردناک از اوریون مبتلا میشود. در این حالت نیز تخمدانها دردناک شده و سیستم ایمنی بدن کاهش میباید. به ندرت سبب ناباروری میشود.
منژیت ویروسی
یکی از عجیب ترین عوارض این بیماری است. زمانی اتفاق می افتد که اوریون از طریق خون انتقال یافته و سیستم عصبی مرکزی بدن (مغز و نخاع) را آلوده کند.
پانکراتیت یا التهاب لوزالمعده
این مورد نیز از هر 20 مورد ، یک مورد رخ میدهد که سبب درد در قسمت فوقانی شکم میشود. دردی که معمولا خفیف است.
ناشنوایی
یکی از نادر ترین و در عین حال خطرناک ترین عوارض این بیماری ناشنوایی است. اوریون میتواند سبب ناشنوایی و کم شنوایی شود. نسبت ابتلا به این عارضه 1 در 15000 است.
التهاب مغز
در این حالت مشکلات عصبی رخ میدهد و میتواند مرگبار باشد. عارضه ای که بسیار نادر است و 1 در 6000 رخ میدهد.
تشخیص اوریون
به طور معمول میتوان با نگاه کردن به علائم آن به ویژه تورم صورت تشخیص داد اما به طور کلی ، در علم پزشکی از موارد زیر برای تشخیص اوریون استفاده میکنند :
از داخل دهان به لوزه ها نگاه میکنند. اگر اوریون باشد ، لوزه ها به طرفین فشار وارد میکنند.
نگاه کردن به دمای بیمار
نمونه برداری از خون ، بزاق یا ادرار
نمونه برداری از CSF (مایع مغزی نخاعی) که از ستون فقرات برداشته میشود. این آزمایش در موارد شدیدتر انجام میگیرد. پیشگیری از اوریون
واکسن اوریون بهترین روش برای جلوگیری از اوریون است.واکسن MMR همچنین بدن را در مقابل سرخجه و سرخک محافظت می کند.این واکسن به کودک درست وقتی که بیش از ی سال دارد و قبل از ورود به مدرسه تزریق میشود. با ورود این واکسن به بیش از 82 کشور دنیا ، عوارضی چون التهاب مغزی و ناشنوایی ناپدید شده اند.
برای جلوگیری از گسترش عفونت این بیماری میتوانید راههای زیر را انجام دهید :
به طور متداول دست های خود را با آب و صابون بشویید.
5 روز پس از علائم ، به مدرسه یا محل کار نروید.
هنگام عطسه یا سرفه کردن ، جلوی بینی و دهان خود را با پارچه ای تمیز بگیرید.
حتما شما هم دیده یا شنیده اید که فردی به صورت ناگهانی دچار فلج نیمه صورت می شود به طوریکه موقع خنده یا صحبت کردن نصف صورت کمتر حرکت می کند و نیمه سالم به سمت مقابل منحرف میشود. منظره ناخوشایندی ایجاد میشود و بیمار با ترس و وحشت به پزشک مراجعه میکند.
واقعبت این است که علیرغم تصویر وحشتناک ، این بیماری عموما خوش خیم بوده و طی چند هفته فلج برطرف خواهد شد.
باید بدانیم که عضلات نیمه صورت شامل عضلاتی که باعث بسته شدن چشم و پلک ها میشوند، عضلاتی که باعث بسته شدن و غنچه شدن دهان میشوند، عضلات کوچک چانه و گونه که به چهره ما حالت میدهند و ما را شاد، غمگین، عصبی، متعجب یا خندان نشان میدهند همگی توسط عصب هفتم مغزی یا عصب صورتی کار می کنند. در عمل جویدن غذا و ترشح اشک نیز این عصب سهم دارد. بنابر این فلج این عصب منجر به اشکال در اعمال فوق می گردد. بخصوص عدم بسته شدن چشم حایز اهمیت است زیرا اگر ما مرتب پلک نزنیم عمل شستشوی مرتب و مدواوم قرنیه ما با اشک چشم متوقف می شود و با خشک شدن قرنیه خطر عفونت و آسیب دیدن قرنیه پیش می آید و از طرف دیگر چون پلکها نیز بسته نمیشوند در نتیجه قرنیه خشک حتی با تماس گرد و خاک نیز ممکن است جراحت ببیند و آسیب ماندگار هم ایجاد گردد.
موقع غذا خوردن بیمار به دلیل عدم انقباض عضلات گونه دچار مشکل و میشود و مرتبا غذا بین گونه و دندانها گیر میکند و گاهی غذاهای شل از دهان بیمار بیرون می ریزند.
علل گوناگون مانند تصادف یا تومورها می توانند باعث فلج عصب هفتم شوند اما بیشتر وقتها علت ناشناخته می ماند و در این حالت است که عنوان فلج بلز اطلاق میشود بنابراین لازم است با مراجعه به پزشک و بررسی های لازم توسط وی ازعدم وجود علل مهم مانند تومورها اطمینان حاصل گردد.
با این که علت فلج بلز ناشناخته است اما می دانیم به صورت کلی چه اتفاقی می افتد. عصب هفتم پس از جدا شدن از مغز برای رسیدن به عضلات صورت از استخوان گیجگاهی می گذرد. در حقیقت مسیر عصب از داخل استخوان گیجگاهی است و درست از لابه لای ساختمان گوش عبور می کند. این قسمت کاملا کانالی استخوانی است و اگر عصب به هر دلیل دچارالتهاب و تورم شود در این کانال فشرده میشود و منجر به بروز علایم میشود.
بر اساس نظر اغلب پزشکان تورم عصب هفت باید به علل مختلف از جمله وجود یک ویروس یا بیماری خود ایمنی ایجاد شود زیرا گاهی بیماران چند روز قبل از فلج بلزعلائمی مانند سرماخوردگی یا بیماری های ویروسی داشته اند. به احتمال زیاد ویروس در مدت زمان ایجاد بیماری، به عصب حمله کرده و در نتیجه تورم عصب ایجاد شده است..
اگر در شروع بیماری فلج کامل نباشد، به این معنا که تمام رشته های عصبی فلج نشوند و تمام عضلات صورت از کار نیفتند، معمولا این افراد به طور کامل خوب می شوند..
معمولا ۸۰ تا ۹۰ درصد افرادی نیز که فلج کامل یک طرف صورت دارند، به طور کامل بهبود می یابند اما ۱۰ تا ۲۰ درصد نیز درجاتی از فلج را همیشه خواهند داشت..
همان طور که شدت و علائم بیماری بین افراد مختلف متفاوت خواهد بود، زمان بهبود کامل نیز نامشخص است.
اما در این مدت، پزشک باید درمان های محافظتی و حمایتی داشته باشد. به عنوان مثال، از آنجا که پلک این افراد بسته نمی شود، قرنیه خشک شده و باعث زخم قرنیه می شود. زخم قرنیه نیز اگر کنترل نشود می تواند باعث عفونت چشم و نابینایی شود؛ بنابراین پزشک باید این عوارض را تا زمانی که بیمار خوب شود، کنترل کند. .
این افراد باید در طول روز از قطره اشک مصنوعی استفاده کنند. شب ها نیز پماد بمالند تا یک لایه محافظ روی چشم شان باشد و بر اساس دستور پزشک معالج، پلک ها را بسته نگهدارند. اگر چشم بسته نمیشود باید با استفاده از پد چشمی شبها مانند پانسمان پاکها را روی قرنیه کشیو و با چسب ثابت کرد. .
ماساژ عضلات صورت و حرکت دادن آنها نیز موثر است. این کارها باعث می شود عضلات در این مدت ورزیده بمانند. زیرا کافی است چند روز عضلات منقبض نشوند و تحلیل عضلانی و لاغری و درنتیجه ضعف عضلات پدید می آید. علاوه بر حرکت دادن عضلات این افراد باید فیزیوتراپی مداوم هم داشته باشند.
مشکلات و بیماری های دندان هم ممکن است برای این افراد پیش آید زیرا بر اثر این بیماری، ترشح بزاق کاهش می یابد و در نتیجه احتمال پوسیدگی دندان بیشتر می شود. به همین دلیل باید مراقبت های دندانی را به بیماران آموزش داد و به آنها توصیه کرد مرتب مسواک بزنند و از نخ دندان استفاده کنند.
اگر مریض زود متوجه بیماری شده و به پزشک مراجعه کند، درمان زودتر شروع شده و دوره برگشت و بهبود، کمتر و کوتاه تر می شود.
استفاده از کورتون در روزهای اول ابتلا که التهاب عصب در حال بیشتر شدن است مفید است. من اغلب برای مراجعین در روزهای اول ابتلا کورتون با دوز بالا تجویز میکنم و ۷ تا ۱۰ روز ادامه می دهم. اما اگر بیش از یک هفته از آغاز علایم بگذرد معمولا سودی از کورتون به دست نمی آید.
مراقبت از چشم بسیار مهم است. باید با استفاده از اشک مصنوعی از خشک شدن قرنیه یشگیری کرد. با بستن پلک یه کمک پد چشمی یا یک گاز تمیز هنگام خواب و نیز استفاده از عینک محافظ هنگام عبور از خیابان و جاهای پرگرد و خاک از آسیب قرنیه جلوگیری میشود.
با فیزیوتراپی و ورزش و حرکت دادن به صورت و پلکها بایستی مانع ضعبف و لاغر شدن عضلات صورت گردید. به هر حال عصب عملکرد خودرا پیدا خواهد کرد ولی نباید گذاشت در این مدت صورت لاغر و به اصطلاح کج شدن ماندگاری پیدا کند.
سکته مغزی یا خیر؟
ممکن است خانواده ها با بروز این بیماری نگران شوند و تصور کنند فرد دچار سکته مغزی شده است. اما فلج بلز چون مربوط به خود مغز و داخل جمجه نیست، قطعا مریض هیچ علائم مغزی دیگری ندارد..
به طور کلی فلج بلز جای نگرانی ندارد و با اقدامات حمایتی و آموزش هایی که بیمار می بیند، معمولا اکثر آنها خوب می شوند. یک دوره کوتاه از کورتون خوراکی و مقداری داروی ضد التهاب نیز علاوه بر فیزیوتراپی توصیه میگردد..
متاسفانه در عده کمی از بیماران عصب آسیب جدی و غیرقابل برگشتی می بیند. در این موارد اقدامات جراحی ترمیمی مختلفی ممکن است انجام شود. به نظر من اگر چشم بیش از ۵۰ درصد بسته شود و عوارض مهمی پیدا نکند بهتر است مداخلات جراحی ترمیمی انجام نشوند. عمل هایی به منظور زیباکردن چهره انجام شده ولی گاهی با دستکاری های صورت نتایج بدتر هم شده است. گذاشتن بخشی از عضله گیجگاهی به اطراف دهان و گونه توسط یک جراح پلاستیک مجرب میتواند از انحراف شدید صورت بکاهد. به هر حال در مورد جراحی قبل از عمل خیلی فکر و مشورت کنید و سعی کنید چند با بیمار که توسط آن جراح عمل شده اند دیدار و مشورت کنید و ببینید آیا از نتایج مشابه راضی خواهید بود و انتظارات شما را برآورده میکند یا نه؟
دلایل عمده سوزش چشم شامل، عوامل محیط زیستی، بیماری، عفونت، عوامل سوزش آور و جراحت در چشم می باشد که عوامل محیط زیستی آلودگی هوا، دود سیگار یا گرد و غبار که موجب سوزش و آلرژی می شوند را در برمی گیرد . در این مطلب شما را با علت و درمان سوزش چشم بیشتر آشنا می کنیم.سوزش چشم
از علت تا درمان سوزش چشم
سوزش چشم ها معمولا نشان دهنده وجود یک مشکل دیگر در چشم ها هستند . سوزش چشم ها، شایع ترین علامت سندرم خشکی چشم ها، بلفاریت (التهاب ورم پلک)، چشمان صورتی و آلرژی های چشمی است . اما سوزش چشم ها دلایل دیگری نیز دارد که یکی از رایج ترین آن ها وجود یک جسم خارجی (مثل سنگریزه) در چشم هاست . در بیشتر موارد، با برطرف شدن علت سوزش چشم ها، این مشکل بهبود می یابد و علائم آن از بین می روند .
سوزش چشم ها نیز علائم مخصوص به خود را دارد که عبارتند از :
– آبریزش چشم ها
– قرمزی چشم
– درد چشم
– ترشحات چشم
– تولید بیش از حد اشک
– احساس سوزش
– خارش چشم
اما سوزش چشم ها خودش می تواند علامت یک مشکل دیگر چشمی باشد. بیماری های چشمی مختلفی وجود دارند که سوزش چشم یکی از علائم آن ها ست. این بیماری های چشمی عبارتند از :
– ورم ملتحمه
– بلفاریت
– سندرم شوگرن
– خشکی چشم ها
– فوتوفوبی (حساسیت چشم ها به نور)
– روزاسه
– گرانولوماتوز وگنر (یک واسکولیت سیستمیک مزمنی است که عروق کوچک تا متوسط را درگیر می نماید )
دور شدن از محیطی که باعث سوزش چشم ها شده است، مهم ترین راه درمان این مشکل است، مثلا دور شدن از محیط پر از گردوخاک و یا محیط پر از دود سیگار
دلایل سوزش چشم ها کدامند؟
متأسفانه علل زیادی باعث سوزش چشم ها می شوند. در بیشتر موارد، یک عامل محیطی باعث ایجاد این مشکل می شود و با دور شدن فرد از آن محیط، چشم ها بهبود پیدا می کنند . علل محیطی سوزش چشم هاعبارتند از :
– گرد و غبار هوا
– ورزش باد
– آفتاب سوختگی
– مواجهه با نور خورشید
– دود سیگار
– مواد شیمیایی محرک موجود در هوا
– سایر مواد شیمیایی محرک مثل کلر موجود در آب استخر شنا
– اسپری مو (مثل تافت) یا رنگ مو و دکلره کردن
– دود و آلودگی هوا
علل آلرژی چشمی که باعث سوزش چشم ها می شوند عبارتند از :
– گرده گل و گیاه
– گرد و خاک
– قارچ های هوا
– پر، پشم و موی حیوانات خانگی
– مواد معطر و خوشبو کننده مثل عطر ، ادوکلن، خوشبوکننده هوا ( اسپری ها و عود )
بیماری هایی که باعث سوزش چشم ها می شوند عبارتند از :
– سندرم خشکی چشم ها
– ورم ملتحمه چشم
– بلفاریت
– چشمان صورتی
– سندرم شوگرن
– فوتوفوبیا (حساسیت چشم به نور)
سایر علل عبارتند از :
– افزایش سن :همزمان با افزایش سن، بدن و از جمله چشم ها چربی کمتری تولید می کنند. کاهش چربی در پرده اشکی چشم باعث تبخیر سریع تر اشک از سطح چشم ها و ایجاد نقاط خشک روی آن ها می شود. این نقاط خشک باعث سوزش چشم ها همراه با بروز علائم دیگر می گردد .
– داروها :اگر اخیرا مصرف داروی جدیدی را شروع کرده اید و به طور ناگهانی دچار سوزش چشم ها شده اید، به پزشک خود بگویید. شاید این دارو باعث سوزش چشم شما شده است که پزشک می تواند به راحتی با تغییر نوع دارو، مشکل شما را بر طرف کند .
– نور زننده و درخشان
استفاده از قطره های چشمی بدون تجویز پزشک (به جز اشک مصنوعی) علائم سوزش چشم ها را بدتر می کند. لذا هیچ وقت بدون تجویز پزشک، از قطره های چشمی استفاده نکنید
همان طور که قبلا هم گفته شد، دور شدن از محیطی که باعث سوزش چشم ها شده است، مهم ترین راه درمان این مشکل است، مثلا دور شدن از محیط پر از گردوخاک و یا محیط پر از دود سیگار .
در بیشتر موارد، عوامل محیطی ذکر شده در بالا باعث سوزش چشم ها می شوند و دوری از این نوع محیط ها باعث بهبودی شما می گردد .
استفاده از اشک مصنوعی به میزان 4 تا 6 بار در روز نیز می تواند سوزش چشم ها را تسکین دهد .
استفاده از قطره های چشمی بدون تجویز پزشک (به جز اشک مصنوعی) علائم سوزش چشم ها را بدتر می کند. لذا هیچ وقت بدون تجویز پزشک، از قطره های چشمی استفاده نکنید .
با مراجعه به پزشک و تجویز او می توانید از داروهای آنتی هسیتامین (به شکل قرص، قطره چشمی و پماد) استفاده کنید که برای درمان سوزش چشم ها مفید است. این داروها، آلرژی یا حساسیت را بهبود می دهند .
هشدار
اگر ترشحات چشمی غلیظ (قی چشم) و سبزرنگ مشاهده کردید، بایستی فورا به پزشک مراجعه کنید .
همچنین اگر نسبت به نور حساسیت داشتید (فوتو فوبی) و یا چشمتان شدیدا درد می کرد و یا تغییری در بینایی خود مشاهده کردید، این ها می تواند علامت وجود یک مشکل بدتر باشد و بایستی فورا به چشم پزشک مراجعه کنید .
چند توصیه برای شما داریم که باعث میشوند چشمهایتان سالم بمانند و برای سالها به خوبی کار کنند :
1 – در هوای آفتابی، عینک دودی به چشمهایتان بزنید. نور شدید آفتاب باعث تاری دید و خستگی چشمها میشود .
2 – اگر موقع کار کردن مجبور هستید به طور مداوم به جایی نگاه کنید (مثل کار با کامپیوتر یا کتاب خواندن)، هر چند ساعت یک بار به چشم‌های خود استراحت دهید. از جای خود بلند شوید، بدنتان را بکشید و به نقطهای دور نگاه کنید .
3 – دقت کنید هنگام مطالعه یا کار، نور محیط کافی باشد. نور ملایم ( نه شدید و نه ضعیف)، بهترین نور است. نور شدید به چشمهایتان فشار می‌آورد .
4 – از لامپ با نور سفید در خانه استفاده کنید مثل مهتابی یا لامپ کم مصرف. اگر امکان دارد در محل کارتان نیز از آنها استفاده کنید، زیرا برای چشمها بهترند .
5 – هر چند وقت یک بار چشمهایتان را برای چند ثانیه ببندید. این کار باعث میشود بینایی تان تجدید شود .
6 – به طور مرتب پلک بزنید، به خصوص اگر موقع کار به جایی نگاه میکنید. این کار باعث میشد چشمهایتان مرطوب باقی بماند .
(0)
(0)
(0)
